Biz Yazarlar Kulübü sakinleri…bizim yazıyla ilişkimiz nedir? Yazıyla ilişkimizi düşünüyorum çok bu aralar.. Bir sürü soru çıkarttım…sonra sadece bir kaç soru tuttum. Bu sorulara yanıt vermek bana iyi geldi, adlandırmak, tanımlamak, şu anda ilişkimizin nerede olduğunu dile getirmek yazar olarak ben kimim sorusuna bir parça olsun yanıt oldu.

Aslında bu yola başka düşüncelerle çıkmıştım. Sanal Yazı Evi’nin bu Yazarlar Kulübü odasına gelen, yazan, okuyan sizlerin sesini duyurmak istedim. Soruları size hazırlamıştım. Her hafta sosyal medya’da yazar olarak birini tanıtmak istiyorum. Öyle yola çıktım. Biz kendimize yazar diyoruz, demeliyiz çünkü… cevabının sizde olduğunu biliyordum. Yanıtı ben verebilirim, yıllardır yazan buna vakit ayıran herkes yazardır diyorum, tüm havalı itirazlara rağmen 🙂 Sesim yetmedi, yetmemeli de zaten. Burada bizim sesimiz var. Sizin sesiniz var. Onlar da duyulsun istedim.

Sonra her zaman yaptığım gibi soruları size vermeden önce kendim yanıtlayabiliyor muyum diye kontrol etmem gerekiyordu. Sonra işte burası doğdu. Bu sayfa. Yazarlar Kulübü odamızın bu köşesi…

Kendi yanıtlarımı önce sizlerle paylaşacağım bugün. Sizin yanıtlarınızı heyecanla bekliyorum. Bu sayfanın altındaki yorumlar bölümüne yanıtlarınızı yazabilirsiniz. Sizi sosyal medya’da tanıtmamı istemiyorsanız lütfen özellikle belirtin, yoksa onay verdiniz sayarım 🙂 Bir de öyle bir gün, poz vermezken, en doğal halinizle çekilmiş bir fotoğrafınızı ekleyin buraya.

Hazırsanız önce soruları yazıyorum. Sonra kendi yanıtlarımı altında paylaşacağım.

• Kimsin? Mesleğin/medeni durumun/ev düzenin/yaşın/
• Hayat sana 4 ders öğrettiyse ne olurdu onlar?
• Neden kendini ifade etmek için yazıyı seçtin?
• Yazıyla ilişkin nedir? Seviyor musunuz birbirinizi?
• Neyi anlatmak istiyorsun?

Kimsin? Mesleğin/medeni durumun/ev düzenin/yaşın/

Adım Yeşim Cimcoz. Öğretmenim desem olur mu bilmiyorum, çünkü tam da öğretmek değil yaptığım. Öğrettiğim şeyler var tabii ki, bildiklerimi aktarmayı seviyorum. Aktarmak için de ne yapmam gerektiğini öğrendim. Karşımdakinin olduğu yerde durup, oradan başlamayı biliyorum. Tekrar tekrar gittiğim yolu, onunla bir daha gitmeyi seviyorum. Bakmadığım yerlere onunla bakabiliyorum. Ona da benim gördüklerimi gösterebiliyorum. Bazen o yol benim için bittiğinde onun için bambaşka bir yol başlıyor. Ben o yola girmeyebiliyorum. Onun da benimle yürümeye artık ihtiyacı olmuyor. Onu izlemeye devam ediyorum ara ara ve bambaşka dünyaları onunla tanıyorum. Ama ben hep yola yeni çıkanları alıp tekrar aynı yolu yürümeye devam ediyorum. İşim bu sanırım. Bu yol da bir yazma yolu, bir kendini ifade etme, anlatmak istediğin hikayeyle buluşma yolu. Yürürken ondaki dönüşüm heyecan veriyor her defasında, bunu seviyorum. 

Evliyim. 29 yıl olacak bu sene Ağustos’ta. Oğlum var 22 yaşında olacak bu sene Ekim’de. O İngiltere’de. Yaratıcı Yazarlık Master’ını tamamlıyor bu sene. Benden çok önde gidiyor, benden sonra gelmiş olmasına rağmen. Onun yolu beni büyütüyor. Onun dönüşmesi, hayata atılması, gideceğini bildiğim yollarda sorunsuz olacağını bilmek, hayatı halledebilecek gücü olduğunu bilmek iyi geliyor.  Bazen ama benim küçük oğlum oluyor kısacık bir süre… o da iyi geliyor. Eşim ve ben bir sene önce Almanya’ya taşındık. 2022’nin başında da nüfusu 278 bin kişi olan Wiesbaden’a taşındık. Bir çatı katında 13 yaşında iki köpeğimizle yaşıyoruz. 50’li yaşlarımızın sonunda bu büyük değişim hem zor oldu hem de çok iyi oldu. Günüm köpekleri yürüterek, yemek yaparak, arada bir evi toparlayarak, Sanal Yazı Evi işlerime bakarak, dizi izleyerek, yazı yazarak, okuyarak, bazen de pencere önünde oturup yağmuru izleyerek geçiyor. 

Hayat sana 4 ders öğrettiyse ne olurdu onlar?

• Hiç bir şey kalıcı değildir. Olumluysa tadını çıkart, olumsuzsa dersini gör. Hepsi geçer nasıl olsa.
• Ufak şeyleri gör, tanı ve onlara takılma. Onları büyütüp kocaman engeller yaratma.
• Çaresizlik vardır çünkü her şeyi kontrol edemezsin. Hastalık senin kontrolünde olmayabilir. Ölüm senin kontrolünde değildir. Nelerin gerçek çaresizlik olduğunu gör. Onları gerçek olmayan, senin sığındığın yalan çaresizliklerden ayırd etmeyi öğren. Çare olabildiklerine çare ol. 
• Bazen susmak, durmak, sadece öyle kalmak gerekir. Dur, dinlen, enerjini yenile. 

Neden kendini ifade etmek için yazıyı seçtin?

Hiç bilmiyorum. Uydurmayı severdim hep. Hikayeleri de severdim. Üniversitede okuyarak, hikayeler okuyarak, onları uydurarak dört yıl geçirmek muhteşem bir fikir gibi gelmişti. Edebiyatı seçtim. O eğitimle hangi mesleği yapacağım diye düşünürken, gazeteci olmak zor geldi, reklam yazarlığı samimiyetsiz geldi, yazar olmak içimi ısıttı, havalı da geldi. Belki de kendimi ifade etmek için yazıyı ben seçmedim. Hayatım için seçimler yaparken yazı bana ifade etme imkanı sundu. 

Yazıyla ilişkin nedir? Seviyor musunuz birbirinizi?

Ben onu çok seviyorum. O beni seviyor mu bilmiyorum. Ama buluştuğumuzda ikimiz de havamızdaysak zaman akıp gidiyor, çok eğleniyoruz. Bazen birlikte ağlıyoruz, diplere vuruyoruz ama o bile iyi geliyor. Arada küsüyoruz, ayrılmaya karar verdiğimiz çok oldu. Ama yapamıyoruz. Ne o benden ne ben ondan vazgeçemiyoruz. 

Neyi anlatmak istiyorsun?

Çok şey anlatmak istiyorum. Bazen de hepsi birbirine bağlanıyor, bazen birbirine dolanıyor ve işin içinden çıkamıyorum. Çoğu zaman hepsini aynı anda söylemek istiyorum, işte o çok fena oluyor. Yavaşlamayı öğreniyorum. Odaklanmayı öğreniyorum. Özünde sanırım derdim şu: Aşık Veysel’in dediği gibi uzun ince bir yoldayız hepimiz. Gidiyoruz gündüz gece. Burası gerçekten iki kapılı bir han. Kalıcı değiliz. Doğrusu yanlışı nedir derdini bırakıp yaşamaya bakalım demek istiyorum. Yaşarken sana iyi gelen neyse, kimseye zarar verme niyetin olmadan onu yaşa demek istiyorum. Girdiğin kapı belli ama çıkış kapısının ne zaman ve hangi şartlarla geleceği hiç belli değil, o yüzden iyi şeyler yap, merhametli ol, kendine ve başkalarına. Madem buradasın tadını çıkart demek istiyorum.