Adımlarım: Öykü Uyar Tekşen: Durak

Durak ıslak, durak soğuk, durak rüzgarlı. Ama varlığıyla bir güven aşılıyor titreyen bedenime.

Gözlerim ne gelecek olan otobüsü ne duracak ilk arabayı ne de yanımdan geçecek bisikletliyi arıyor. 

Gözlerim de değil zaten arayan.

Sesimi kaybettim. Durağın camına nefesimle üfleyip buğu bile yapamıyorum. Çıkmıyor derinimden…

Üzerine yazı yazacağım bir alan yaratmak tek isteğim. Tek kelime belki de; BURADAYIM!

Kelime, çok harften oluştuğu için mi yoksa sadece bir çizik bile çekemeyecek durumda olduğumdan mı bilinmez bir kirpi geliyor durağa. Durağın ilerisindeki lağım deliğinden mi çıktı, karşıdaki barın deposundan mı geldi bilemem. Ama durak, kirpiye ev, bana da unuttuğum nefes oluyor. Buğulu cam yapamasam da avucumu açıp dikenleriyle alıyorum kirpiyi ve kaldırıyorum göz hizama.

Aniden açtığı dikenleri ellerime kollarıma batıyor. Nokta nokta kan akıyor beyaz tenli bedenimden. Kanlar fışkırırken noktalardan, yanan bedenimin buharı camda buğu yaratıyor. Değil bir kelime yüzlerce kelimeyi sığdırabilirim şimdi bu durağın salya dolu camlarına. Ben de başlıyorum yazmaya.

Zamanın birinde çok da eski olmayan bir zamanda bir kadın yaşardı.