Herkes sonunda eve gider. 

Belki bir tentenin altına, belki bir karavanın gölgesine, belki bir gökdelenin 114. katına, belki de servi ağaçlarının şarkısının notalarına… 

Herkes sonunda eve gider. 

Bazen yürüyerek, bazen düşüp kalkarak, bazen perende atarak, köprü kurarak ama her defasında döne döne herkes sonunda eve gider! 

Cebinden bir kalem çıkar, kurşundur, ucu kırıktır. Kağıt yoktur, bir okaliptüs yaprağının inceliğine yazar ucu olmayan kurşun kalemiyle.

Bir tek kendisi okur bir tek kendisi okuyamaz. 

Yaprağı parmaklarının ucundan bırakır rüzgara ve sonunda eve gider.

temmuz, 2020

öykü…

*Behiye Malkoç ilhamıyla yazıldı, anneannemin yolculuğu ile anlam kazandı…

Öykü’nün Sesinden dinlemek için: