Kalbinden çiçekli doğmuştu. Annesi her gün düzenli olarak sesiyle suluyordu çiçeklerinin tomurcuklarını. Her gün konuşuyordu yeşil yapraklarıyla. Renkli çiçeklere duracaktı o tomurcukları biliyordu, kızının da görmesini istiyordu.

Bir gün kızının kalbinin penceresine bir kuş kondu. Çiçeklerinin toprağına cıvık bir bok bıraktı. Koktu ortalık sıcak sıcak, dumanlar tütüyordu topraktan. Annesi, kızının toprağını temizlemeye çalışsa da, kız kalbinin toprağına gelen bu sıcaklığa kucak açtı. Toprağından aldı içeriye, emdi, tüm köklerine bölüştürdü o cıvık sıcaklığı. Kökler kardeş payı yapılmış bu cıvıklıkla sıvazlandı ve küçük bir tomurcuk sarı sıcak açtı yüzünde. Annesi sevinçten bir çığlık attı.

Sarı çiçeğine bakarken, sarı çiçeğinin kökleri kızının sağ gözünden aşağıya sarkıyordu. Ne oluyordu anlamadılar ne anne ne de kızı. Kızının sağ yanağında sarı bir çiçek vardı ve sağ gözünde o sarı çiçeğin kökleri gittikçe çatlıyordu ve toprağın üzerine çıkıyordu. O cıvık sıcaklık mı yapmıştı tüm bunları?

Anne hemen kızının toprağını değiştirmek istedi. Kızı dikenli dallarını uzattı annesinin eline ve annesinin kanıyla kırmızı bir çiçek açtı sol gözünün üzerinde. Yemyeşil iki yaprakla gülümsedi kırmızı çiçeği. 

“Yapma anne! Elleme beni. Bu toprak sensin, toprağım sensin, beni senin kokundan mahrum etme.” 

Ve anne iki damla göz yaşı akıttı kızının toprağına. O iki damla gözyaşından bir pembe bir mor çiçek doğdu ertesi sabah. Kızının kalbindeki pembe ve mor çiçekler dile geldiler başladılar şarkı söylemeye:

İki damla gözyaşın düşerse toprağa
Huzuru uzakta arama
Yok olur hüzünlerin, çoğalır sevinçlerin
Bir sabah doğar renkli çiçeğin

Kızının çiçeklerinin şarkısıyla dans eden anne, kızının yeşil yapraklarına dokundu, onların yumuşaklığını, sertliğini kendi heybesine koydu ve kızının kalbinin içinden çıkan ağacın yeşil yapraklarıyla ve onun yeni dallarıyla, giderek toprağına köklendiğini izledi, sessiz ve acelesiz bir şekilde.

Kızının bugüne kadar geçirdiği tüm zaman dilimlerini gözünün önünde izliyordu. Kalbinden çiçekli kızının adımlarının gücü karşısında kendisi de renkleniyordu.

Ve kızının kalbi, kızına fısıldıyordu: 
“Eğer ben olmasaydım, hangi ayaklara dayanacaktın!”*

Annesi kızının coşkusunu o sözlerde gördü, rengarenk çiçeklerinin sesinde duydu, kızının yüzündeki değişime sarıldı. Toprağa düşen cıvık sıcaklığa teşekkür etti.

Bir gün, bir kuş geldi, kızının kalbinin penceresine;
“Bir zamanlar bir eşek arısı yutmuştum, yanlışlıkla, midemi bozmuştu ve senin toprağına cıvık bir bok bırakmıştım. Ama şimdi görüyorum ki çiçeklenmişsin. Sadece bilmek istiyorum, benim cıvık bokum mu çıkarttı bu rengarenk çiçeklerini?”,

Kızın kalbi dile gelecekti ki kız tuttu sağ eliyle sağ yanağını, sol eliyle de kalbini.

“Sen, senin cıvık bokunun bunu gerçekleştirdiğini söyleyebilirsin, ben ise; buna ben izin verdim, derim. Rengarenk çiçeklerim seninle olmadı. Benim adım; kalbinden çiçekli. Ben sadece izin verdim sarı çiçeğimin doğmasına. Ben istedim ve yanağımdan köklendim. Köklerim dışarı taştı, dışarıda nefes aldı. Sağ gözüm hiç bilmediğim pencereme açıldı, oradan tersten izliyor dünyayı, orada duyuyor burada duyamadıklarını, orada görüyor burada göremediklerini, orada sarılıyor burada sarılamadıklarına. Yani anlayacağın canım kuşcuğum, senin o cıvık bokunu ben aldım içime ve omuzumu öptüm kendimi kendimden doğurdum.”

öykü uyar tekşen
07.05.2020 – 02.55
antalya

*Eduardo Galeano, Hikaye Avcısı, “Merak İçin Yaşamak”, sf. 247