Alıştırma

Anlatmak istediğiniz bir anı seçin. Küçük bir anı olabilir. Sizi acıtan inciten bir anıya dalmayın. Gerek yok şu anda. Mesela, 1986 yaz tatilinizi anlatabilirsiniz, bir bayram ziyaretini hatırlayabilirsiniz ya da o ilk işinize her gün giderken yaptığınız yolculuğu, belki en sevdiğiniz ritüelinizi anlatabilirsiniz.

• Saatinizi yine 6 dakikaya kurun.
• Sadece olaylara değil, daha çok o olaylar karşısında yaşadığınız duygulara odaklanarak anınızı yazın.
• Süreniz dolduğunda hikâyenin neresinde olursanız olun yazmayı bırakın.
• Bir saat yazıdan uzaklaşın, yazdıklarınızla sizin aranıza biraz mesafe girsin, yazdıklarınız bedeninize insin.
• Bir saat sonra o yazıyı tekrar okuyun.
• Yazıda hangi duygular ön plana çıkıyor, hikâyenizin genelindeki duygu nedir? Karar verin.
• Sizin yaşadıklarınız dışında ne gibi olaylar ve yaşanmışlıklar benzer ya da aynı duyguları yaratabilir? Bunu düşünerek en az 5 olay listeleyin.
• Listenizden bir olay seçin.
• Kendi anınızdaki duyguları koruyarak, isimleri, cinsiyetleri, sayıları, mekan isimlerini değiştirerek, gerektiğinde yeni şeyler ekleyerek, bazı şeyleri çıkartarak anınızı kurguya dönüştürün.

Örnek çalışma:

Kendi anım

Maryland’da saat yedi. Ablam işten çıkmış, yoldan arıyor. Kim bilir kaç saattir çalışıyor. Bir haftalık ziyarete gelen kızını belki bir kaç saat görebilmiştir. “Döndüler bugün havaalanına bıraktım şimdi” diyor. “Annemi çıkartmıyorlar bugün. Oksijen vermek istemişler, anlamadım,” diyor. Yorgun gözleri, bir yandan araba sürüyor. Ekrandaki görüntüsü donuyor, geri dönüyor, dönünce kelimeleri koşarak geçen zamanı yakalamak ister gibi üst üste yığılıyor. “Eve varınca ara, çekmiyor” diyorum. 

Köln’de geceyarısı. Soğuk ısırıyor. Bir kaç yıl önce sabahın altısında kışın en karanlık, en soğuk günlerinde yürüyüşlere çıktığımda öğrendim kat kat giyinmeyi. Bedenim sıcak, yanaklarım donuyor. Noel pazarları toplanıyor. Minik şalelerin kepenkleri kapanıyor. Dün vize başvurumu yaptım. Vizem çıkmadan gidemiyorum. Aylar sonra oğlum gelmiş. Midem tok, Kölsch içmişim, gülmüşüm, sarılmış, hasret gidermişim. Annem hala okyanusun öbür tarafında. Ben otuz üç yıl önce aşmışım o okyanusu. Babam’ı düşünüyorum. Bir yıl olmuş. Zaten ya düğünler ya cenazeler için geçiyorum o koca denizi.  

Eve gelip çay demliyorum, televizyonda bir şeyler izliyoruz. Unutuyorum. Sonra hatırlıyorum. Arıyorum ablamı. “Konuşkan bugün annem,” diyor. “Yaramaz bir de!” Gülüyor. “Anneciğim çekmeyin!” derken bir an yüzü ciddileşiyor. Annemin burnunda ince şeffaf tüpler. Çekiştiriyor. Dinlemiyor. Ablam gözlerini deviriyor. “Ay n’apacağım Yeşim?” derken gülüyor. Hastane ziyaretleri sıklaşınca, tüpler, bipleyen makinalar hayata sızmaya başlayınca…tanıdık bir yönde ilerliyor hayat. Demiyorum. Babam da çekerdi tüpleri, serumlar için taktıkları iğneleri. “İçinize babam mı kaçtı?” diye soruyorum ablamın tuttuğu telefon ekranından bana bakan anneme. “Evet” diyor. Altı yıl önce geçirdiği beyin kanamasından sonra zor çıkıyor sözleri. Bakıyorum yüzüne. Dişlerini takmamışlar. Ağızı büzüşüyor. Yumuşak yanaklı, beyaz saçlı, gözleri ara ara donuk bir kadın şimdi. Bakmalıyım diye düşünüyorum. İyi bakmalıyım yüzüne. Hatırlamak gerekecek. “Annecim!” diyorum. “Sizi seviyorum” diyorum. “Bende” diyor. “Haber alınca yazarım” diyor ablam ve ekran kararıyor. İçeride oğlum uyuyor. Karşı binada hiç açılmamış bir pencere açık. Bir kadın pencerenin içine koyduğu yastığa dayanmış aşağıda Cumartesi gecesinin akan trafiğine, yüksek sesle konuşan gençlerine bakıyor. Kalorifere dayanmış aşağıdaki kalabalığa, noel için süslenmiş vitrinlere bakıyorum. Ablamı, annemi düşünüyorum. Çok değil dört ay sonra vizemin çıkmış olacağını, yine oğlum ziyarete geldiğinde annemi uğurlamaya gideceğimi ve hayatımda bir çok şeyin değişeceğini bilmiyorum. 

Kurgulaştırdığım hali

Kalifornia’da saat yedi. Nevra işten çıkmış, yoldan arıyor. Kim bilir kaç saattir çalışıyor. Bir haftadır misafirleri var. Kemal’in ilk evliliğinden çocukları. “Döndüler bugün havaalanına bıraktım şimdi” diyor. “Kemal’i çıkartmıyorlar bugün. Oksijen vermek istemişler, anlamadım,” diyor. Yorgun gözleri, bir yandan araba sürüyor. Ekrandaki görüntüsü donuyor, geri dönüyor, dönünce kelimeleri koşarak geçen zamanı yakalamak ister gibi üst üste yığılıyor. “Eve varınca ara, çekmiyor” diyorum. 

İstanbul’da geceyarısı. Soğuk ısırıyor. Yıllar önce Nevra’yla aynı şehirde yaşarken sabahın altısında kışın en karanlık, en soğuk günlerinde yürüyüşlere çıktığımızda öğrendim kat kat giyinmeyi. Bedenim sıcak, yanaklarım donuyor. Dün maaşım yatınca yine kenara para koydum. Döviz biriktiriyorum. Nevra’nın yanında olmak istiyorum, zamanı geldiğinde. Ahmet erken geldi bugün. Yemeğe çıkalım dedi. Midem tok, biraz şarap içmişim, gülmüşüm, hayatın güzel anlarından biri. Nevra hala okyanusun öbür tarafında. Nevra çocukluğum. İkimiz de tek çocuğuz. Birbirimizi yıllar önce kardeş ilan ettik. Amerika’ya gideli aramıza bir okyanus katalı yirmi yıl olmuş. Babam’ı düşünüyorum. Bir yıl oldu gideli. Kemal daha çok genç.

Eve gelip çay demliyorum, televizyonda bir şeyler izliyoruz. Unutuyorum. Sonra hatırlıyorum. Arıyorum Nevra’yı. “Konuşkan bugün Kemal,” diyor. “Yaramaz bir de!” Gülüyor. “Kemal! çekme!” Diyor bir an yüzü ciddileşiyor. Kemal’e çeviriyor ekranı. “Bak Aysun!” Diyor. Kemal’in burnunda ince şeffaf tüpler. Çekiştiriyor. Dinlemiyor. Nevra gözlerini deviriyor. “Ay n’apacağım Aysun?” derken gülüyor. Bu bir ayda beşinci hastane ziyareti. Hastane ziyaretleri sıklaşınca, tüpler, bipleyen makinalar hayata sızmaya başlayınca…tanıdık bir yönde ilerliyor hayat. Demiyorum. Babam da çekerdi tüpleri, serumlar için taktıkları iğneleri. Ekran hala Kemal’e dönük. Nevra bu cep telefonuyla görüntülü konuşmayı bir türlü beceremiyor. Gülüyorum.  Altı yıl önce temizlemişlerdi kanseri. Bir ay önce geri geldi. Üç gün önce yine yatırdılar. Sonunda Nevra ekranı kendine çevirmeyi başarıyor. “Dur şuraya çıkayım da rahat konuşalım” diyor. Bakıyorum yüzüne. İkimiz de yaşlandık. Bu aralar Nevra’nın yüzünde yaşlanmanın ötesinde bir şeyler var. Gergin, yorgun, 55 yaşına on yıl eklemiş bu son hastalık. Demiyorum. “Sen de dinlen kuzum,” diyorum. Gözleri doluyor. “Gireyim ben içeri” diyor. Sevmez duygusallığı. “Seni seviyorum” diyorum. Kapatıyoruz. Ahmet televizyonun önünde uyuyakalmış. Üstüne bir battaniye örtüp salonun ışıklarını ve televizyonu kapatıyorum. Balkona çıkıyorum. Karşı binadaki kadın pencerenin içine koyduğu yastığa dayanmış aşağıda Cumartesi gecesinin akan trafiğine, yüksek sesle konuşan gençlerine bakıyor. Nevrayı, Kemal’i, gençliğimizi, yaşamlarımızı düşünüyorum.  Çok değil dört ay sonra bir yerlerden borç alacağımı, Ahmet bir iş seyahatindeyken Kemal’i uğurlamak için Nevra’nın yanına gideceğimi ve hayatımda bir çok şeyin değişeceğini o gece bilmiyorum.