Hayatı öncelikle  “ben” diyerek mi “sen” diyerek mi yaşadığın  önemli mesele aslında.. 

‘Ben’ diyerek yaşayanların  işi biraz daha kolay nispeten. Dilinin, ben algısının kendine emanet edilmiş olması işleri daha az komplike kılıyor yaşam planında.

Kişinin öncelikli tek muhatabı ve yegane varlığı kendisi olduğundan,her türlü cephesinde kendi ile hep  yanyana. Bölünmüşlük, paylaşımcılık yaratmayan doğasıyla,eğilip bükülmeden  hareket ediyor hep hedefine.

Az kafa karışıklığı ve ne istediğini bilerek, kendinden  emin yaşarken, bu şahane paket tam da burada kişiyi deniyor.

Dengede olması gereken benlik bilinci ,özgür iradesi sadece kendisinden yana olan birini pekâlâ nefsinin yoluna köle edebiliyor. 

Benciller, herkesten önce ben diyenler, diyebilenler, egoistler, benim yolum tek yol diyenler bahsettiklerim.

Birde önce “Sen” diyerek bu hayatı yaşayanlar  var, sakın bunların ‘Ben’ diyenlerden daha özel, daha masum, daha iyi oldukları düşünülmesin.  Anlatmak istediğimin tam tersi anlaşılmış olur çünkü. 

‘Sen ‘diyenler özgür iradeleri başkalarının kulakları, dilleri üzerinden mühürlenmiş olanlardır.

Dengede bir  Ben duygusu yaşayamamanın eksikliği ve  bilgisizliğiyle kendilerinden önce başkalarına koşarlar, kendinden önce başkalarının ne dediği önemli olur dimağlarında

Kulakları, dilleri, benliklerinden bir haber, kendini  diğerleri üzerinden anlamaya çabadadır hep. 

Bunlar kararsızlar, güvensizler,ne istediğini  bilemeyenler bir türlü, kendine itimadı eksik olanlar.

Bir de’ Biz’ var ,bunlar, aslında ‘Ben’le ‘Sen’ arasında fark olmadığının bilincinde olanlar, kendiyle diğerini bir görenler, görebilenler, üstünlük ve  aşağılık hisleri duymayanlar, soruları, cevapları bilenler ve hatta ötesini görenler, olan her şeye sadece var diyebilenler, bilgiyi zırh etmeyenler .

Onlar, idrakı tül gibi sarınıp gezinenler.

Bütün bunlardan gayrı birileri daha var aramızda, Onlar, Benle, Seni bulup Biz diyenler ve en sonunda HİÇ olabilenler…

Nuray’ın Sesinden dinlemek için: