Düşündüğüm, konuştuğum kelimeler var arka arkaya dizdiğim noktasız, virgülsüz geldiği gibi sıraladığım, konuşurken hızlarına yetişemediğim, öylece havaya savrulmuş gibi asılı kalan, yarım bırakmaya da gönlümün elvermediği cümleler bunlar.

Ancak, başka  kulaklara döktüğümde anlam bulan gözümde, tutturamadığım bir türlü ayarını, tepki dolu kimi, kimi anlayış, yargılıyor çoğu sanki. 

Kelimeler yığını değil cümlelerim. Konuşurken canlılar, bazen ağzımdan aceleyle çıkıyorlar. Sanki dertleri bir yerlere bir an önce yetişmek, bakakalıyorum ardından kelimelerimin.  

İçimden çıkışlarında ki coşku kimi zaman beni bile inandırıyor anlamlarına, sonra bir yaprak uçuyor, bir kedi geçiyor, ben karşımdakine köle olmuş konuşur buluyorum kendimi ,üstelik hiç duymadan.

Başkasına verdiğim tarifde yakalıyorum ilacımın adını, başkasına öğütlerken hatırlıyorum kendiminkini tutmadığımı, kendine kekemelik bu. Şarkı söylüyorum başka kulaklara sanki ,kendimi duyup anlayayım diye.

Ancak kendi yansıman olabilir bu  başkalarında, biliyorum, bu yüzden kendi yaran sana- biliyorsun her gördüğünü bir başkasında.

Birilerini  kurtarma arzusu her seferinde kendini kurtarma teşebbüsü mü  acaba? Ne önemi var ki? 

Kendi gözüne bakamadıktan sonra, aynadan hala başkası  ile göz göze gelme çabası kekeme birinin dilini çözemiyor kolayca.

Sonunda anlıyorsun aslında ,o şarkıyı ,kendine söyleyemediğin sürece, aynada  gözlerine bakıp, sadece *kekemeler çok güzel şarkı söyler* cümlesinin öznesi oluyorsun.

Dinlemek için: