İnsanın soru sorması zordur  kendine, üstelik zor soruları. O yüzden ben sana soruyorum.
Yazanın ben olduğumu yok sayıp, cevabı sen veriyorsun gibi. 
İnsan aklı tehlikeli, kendi almadığı sürece sorumluluğu üstüne, yüzleşe biliyor bütün ayıplar, yargılar, ahlar ve vahlarla, kendi gayrı, herkese keskin adaleti bu sebeple, kendini kayırmaktan yorgun düşüyor her gece yatağa başı.
Kendi içine giremeyip, yönetemeyip zihnini, kendi gibi bunu yapamayan herkese yargısı, öfkesi, kendi yapamadığı her şeyi yapıyormuş gibi hissedip, yapamayanı yargılar bir hal bu üstelik.
Başkasına verdiği her öğüt, kendi açlığına hizmetken, kendine öykünmekten yok başkaca da yaptığı, bu kısır döngü, tekrar tekrar inandırıyor insanı olduğunu sandığı kişiye doğru.
Gidemiyor geçmişe, kendi yaptığını çekip çıkaramıyor resimden hoyratça, şimdi yaptığı gibi bir başkasına. Bir kendine mi anlayışı var ya da, kendine mi bu öfke bilemiyor aslında.
Temize çekemeyeceği şeyler yapmıştır herkes, bilir. İnsan bir türlü hizalanamıyor eski halleriyle, aynı yerden bakamıyor hayata, şimdiki hal eskiyi, bu hal geçmişi beğenmiyor. 
Kucaklaşamıyor, insan bu sebepten kendiyle, dediğiyle yaptığı bir olamıyor, sonuçta hafızası biliyor kendi değilse bile.
Zor sorular, iyi cevapları saklar, bir türlü kutusu açılmayan, bir türlü üstündeki tozu üflenmeyen, şöyle gücünü toplayıp abansan üzerine bulacağın bir cevap değil bahsettiğim. 
Alacağın cevabın bütün sorumluluğunu baştan kabul edip ,sormak o soruyu kendine o delikanlılıkta, o bilgelikte, o acizlik, o bilmezlik, o kötü, o iyi, o ahlaklı, o ahlaksız, o şeytanıyla pazarlıkta ve meleğiyle aynı saflıkta.  
Gelecek cevap her neyse kabul etmek en baştan.Aslında böyle sorularla onunda parçan olduğunu nihayet kabul etmiş halin, yeni bilişinle buluşmaya davettir. Başkasında şimdi yargıda olduğun, ama bir vakitler senin de üzerinden geçtiğin yollar. Bunlar cevabını sadece senin bildiğin sorular.
Bu  cevabı olduğu gibi, geldiği gibi kabul edip gönlüne yerleştirdiğinde başlıyor nihayet o vakit artık, yeni bir bilişten kendine bakma hali, yeni bir kendini bilme hali, kendinden saklanmaktan, bilmeye doğru.
Kalıpların dışında, zannettiklerin, sakladıkların, şekil aldıkların, görmezden geldiklerin, öyleymiş gibi yaptıkların, kolay diye, rahat diye, acımasın diye, takdir edilsin diye, sevilsin diye, ilgilenilsin diye yaptıkların ,kendinle arana koydukların, senin bir fiil yaptıkların ama yapan sen olunca kendine  filtrelerle baktığın hallerin bahsettiğim.
Şimdi çıplak gözle bak, filtresiz hiç bir bahane sıralamadan .
İşte oradaki her halinle hemhal ol bir süre. Hiçbir şeye yaramazsa bile orada geçireceğin zaman, insan tabiatının her yüzünü kendinde gördüğün an, içinde insana uyanan merhamete, dehşete, doğru uzan.
Herkesle aynılığını görüyor musun? Aslında yargıladıkların gibi olabildiğini başka alanlarda, hala hayır diyorsan, ya Mesihliğinin ilanı yakındır, ya da baştan beri çıkamadın saklandığın yerden.
Sana diyorum evet, kibrin, öfken, hasedin, yalanın, yanlışın, mış gibi hallerin olmadı mı hiç? Hakikaten
İnsansın Canım Kardeşim günün sonunda, herkes kadar, az ya da çok, insan olma hali bu, tam gösterme derdi zaten.
Kendine yürümek, iki kol iki yanda, kendi gözüne bakıp, kendine her halini itiraf edebilmek, kabul edebilmek her halini, değilmiş gibi yapma bana şimdi,

Sende biliyorsun, bende, soramadığın onca zor soruyu…. 

Nuray’dan dinlemek için: