Bazen içimden şehirler geçiyor. Geceleri ışıkları yanan, bir zamanlar sokaklarında dolaştığım şehirler savuruyor beni. Boşluğa düşüyorum. Dalgalanıyor, duruluyorum. Acıyor canım, adını koyamıyorum. Bir yanım hep eksik, bir şeylerim hep yarım. Trenlere biniyor dağların arasından geçiyorum, sonra bir sahile vuruyorum. Yıldızlara bakarken birisi elimi tutuyor. Dönüyorum, yok oluyor. Saçımı birisi okşuyor, gözlerimi kapatıyorum. Açılıyor içim, dolmuyor, doymuyor. Derin çok derin bir yaranın içinde kayboluyorum. Bazen boğuluyor, nefes alamıyorum. Sonra bir jazz barda zenci bir kadın hüzünlü bir şarkı söylüyor, salınıyorum, salınıyorum…dönüyorum. Bir meydanın ortasında hüzünlü bir ney sesiyle sarmalanıyorum. Yükseliyorum. Acıyor. Esen rüzgar, karanlık hüzünlü geceler, kayıp sokakların yalnız insanları doluyor içime. Bağırıyorum. Deniz dalgalanıyor, gözlerim kapanıyor. Uyuyorum.