Hayatım çoğunlukla öngöremediğim bir biçimde aktı; hayat, en yakınlarım, kendim ve hatta geçmişim bile gün geldi bana sürpriz yaptı. Buna karşın, dalgalarla yaşamaya alıştım. Şimdi dalgalar duruldu ancak suyun rengi bulanık, hava sisli. Oysa hayallerim içini bildiğimi, gördüğümü düşündüğüm berrak sulara ve açık gökyüzüne dairdi. O uzaklardaki güzel sahil, o varacağım ülke artık orada mı değil mi bilmiyorum. Dahası orası da sislerle ve kara bulutlarla kaplı diyor haberler, suların rengi bulanık diyor, içinde ne var kimse bilmiyor. Güzel ve parlak bir kumsala doğru yüzmek istiyorum aslında varmaktan ziyade. Oraya hiç varmadım zaten buna alışığım, ama orada olduğunu düşünmek, arada o parlaklığı görüp heveslenmek, kulaçlarıma güç veriyordu. Şimdi sadece an var, sadece nefes almak, sadece suyun üzerinde kalmak. Arada uzakta da olsa güzel bir şey görmek istiyorum aslında öngörmek falan değil. Hiç bir şey görünmüyor, göremiyorum. O zaman yakındaki güzelliklere bakmalı diyorum, en yakına, belki de içimde olana bakmalı, onu bulup çıkarmalı. Güzel bir hayal kurmalı, bu kez uzak bir geleceğe dair değil. Yakınımda, hemen yanımda ortaya çıkarıp yeşertebileceğim bir hayal. Tam şu anda, hayal ve gerçek, düşünce ve yaşam arasındaki mesafeyi kısaltmalı, üretmeli. Üretirsem, kendimden bir katkı koyabilirsem hayata, bu bulanık sularda yüzerken, onlar güç verecek kulaçlarıma, haydi diyeceğim bir kulaç daha, bak neler oluyor hayatta, hayat güzelliklerle büyüyor, genişliyor. Sisler altında da olsa, bulanık bir suyun üzerinde de olsa, insan yeni bir hayat kurabiliyor.