‘’Çarşıya inemem. Çarşıyı Allah kahretsin!’’ diyecek haldeyim Sait Faik gibi. Çok isterdim ama belki tanışsam iki laf edemeyecektim Sait Faik’le. Nihayetinde o da yalnız ve dinleyen bir adamdı. Ben anlatmayınca neyi dinleyecekti? Hikâyelerine malzeme vermedikten sonra; e evliyim de, flört edemedikten sonra karşısına geçip otursam ne olacaktı? Çarşıya inemem. İnsem kimle buluşacağım? Öylece sokaklara, insanlara mı bakacağım? Düşüncesi bile omuzlarımı düşürüyor. Hem herkes bana bakacak. Bu kim? Daha önce yoktu… Yahu niye baksınlar? Masken olacak yüzünde. Güneş gözlüğünü de tak. O zaman da kimse yüzümü göremez . Aaa sen de bir karar ver!

Tanışmak istiyorum ama kiminle? Ne biçim soru bu? İnsan zaten tanımadığıyla tanışır. Sen şuna, o gelsin benimle tanışsın istiyorum desene! Hem tanışsın, hem muhabbeti başlatsın, üstelik de muhabbeti sarsın. Nerde o yoğurdun bolluğu…

Çarşıya inemem. Alacak hiçbir şeyim yok. Hiçbir dükkâna giremem. Alacakmış gibi yapıp çıkmayı daha önceleri denemiştim. Ordan ekmek çıkmaz bana, biliyorum. Git o kitap kafede otur. Ya yer yoksa? Vardır vardır. Hafta içi gündüz vakti herkes işinde gücündedir. Benim aradığım kişi de işindeyse? Boşuna oturursam o kafede? Hem kitapçıda kiminle muhabbet kuracağım?

– Merhaba, o kitabı ben de çok severim, diye yanıma mı gelecek biri? Ya da aynı şeyi ben mi söyleyeyim gözüme kestirdiğime? Ne bu böyle çıkma teklif edecek gibi?

Çarşıya inemem ama parklara, ağaçlık yerlere pekâlâ gidebilirim. Kendi kendime de rahat rahat konuşurum maskenin altında. Kimse anlamaz. Kimse olmaz ki oralarda anlasın. Olsa bile uzakta olur. Çocuğunu eğliyor olur. Bisikletle gelip geçiyor olur. Öyle oturmuş, biri gelse de muhabbet etsek diyeni bulacağım sanki! Hem buldum diyelim. Baktı ben dinliyorum, boca eder içindekileri. Lafı uç uca ekler durur. Bilirim, uzun zamandır kimseyle dertleşememiştir. Kocasını, çocuğunu nesi var nesi yok dökmeye başlar. Bana da anca ‘’hı hı…’’ demek düşer. Ne bahane bulsam da kalksam diye kurmaya başlarım. Yok, kalsın. Çarşıya inerim daha iyi!