“Bugün günlerden Cuma…” 

Karıştı hepsi birbirine. Saatler yer değiştirdi, günler birbirine aktı…saatim başucumda kaldı. “Bugün ne?” sorusu aldı “Kaçta eve gelirsin” sorusunun yerini. Kuruldu salondaki koltuğa. Güneş doğuyor, güneş batıyor penceremden. Mevsim değişiyor. Tam oturmamış o kış örtüsü usulca çekiliyor üzerinden şehrin. Pencereleri açıp havalandırma vakti yakın. Yatak örtüsü katlandığı yerde kaldı. “Her sabah yatağınızı toplarsanız, eve geldiğinizde kötü bir gün geçirmiş olsanız bile, bugün iyi bir şey yaptım dersiniz” demişti bir subay izlediğim bir YouTube videosunda. Havalandırmak için açtığımız yatak öylece kalıyor. Eve gelmiyoruz. 

“Sahi siz yemek işini ne yaptınız?” diye soruyor telefonun ucundaki oğlum. Yemek pişiriyorum uzun yıllardan sonra. Yerleri siliyoruz, çamaşırları yıkıyoruz, çiçekleri suluyor bulaşıkları kaldırıyoruz beraber. Akşamları köpekleri yürütüyoruz. Havlamıyorlar artık eskisi kadar. O büyük kapıdan çıkıp gitmiyoruz, asansör sesi yok eskisi gibi. Biz gitmiyoruz. Odadan odaya, her ayağa kalktığımızda bizi takip etmiyorlar artık. Başını kaldırıyor biri, bakıyor arkamızdan, sonra kıvrılıyor tekrar, gözlerini kapatıyor. 

Yüzünde maske, ellerinde beyaz eldivenlerle marketten poşetleri getiren çocuklara daha fazla bahşiş veriyorum. Telefonda sipariş aldıklarında, tuvalet kağıdının markasını sormuyorum. Poşetleri balkona bırakıyorum. Havalar daha ısınmadı. Bir gün kalıyorlar orada. Kargalar gelir dedim. Gelmediler. Pencerenin önünden uçup geçiyorlar. Balkona hiç uğramıyorlar. Üst kattaki kadın örtüleri silkmiyor her Salı ve her Perşembe. Ben kutuları, poşetleri, her şeyi yıkıyorum. Osuruk böcekleri yok oldu. Kuş sesleri var şimdi.  

Haftada bir yaptığımız “Nasılsın?” telefonları “Eee bugün ne yaptın?”sorusuyla başlıyor artık. Daha mı çok gülüyoruz? Sınırlar çizildi, sokağa çıkmak elzem ihtiyaçlar dışında yasak oldu. Sevdiklerimizi etrafımıza toparlayamadık, yapamadık. Bazılarına gidemedik, kimseye dokunamadık. Yine de tüm duvarlara, tüm engellere rağmen ülkeler, kıtalar sınırlar anlamsız oldu, dünya bir oldu. Kahveler hazırlandı, saatler belirlendi, biri Almanya’da, biri İngiltere’de, biri başka uzak bir yerde, ekranların başında yıllar sonra Houseparty’li kahve sohbetine daldı. Çoktandır aramaya vakit bulamadıklarımıza “Uzun zaman oldu…” diyerek başladı sohbetlerimiz

Sabah altıya kurulan alarmlar sustu. Telaşsız açılıyor gözler. Buluşmalar, randevular, yapılması gerekenler silindi ajandalardan. Zaman esnedi, genişledi bizi bizimle başbaşa bıraktı. Elimizde saatler yayıldı, uzadı. Boşluklar göründü. Hızla işe koyulduk. Her bulduğumuzu tıktık o boşluklara, doldurmak için, susturmak için, kendimizle baş başa kalmamak için. Alışkanlıktan ihtiyacımız olmayan şeyleri tek açık kalan, hiç kapanmayan sanal dükkanlardan aldık. 

Kaygılarımız, korkularımız, tutmaya zaman bulamadığımız tüm yaslarımız gece yatısına geldi. Temiz çarşaflar talep ettiler, sessizlik istediler, dolduramadığımız boşluklara arsızca gelip kuruldular. Sohbet istediler, fotoğraf albümlerini açtılar, eski mektupları karıştırdılar. Güneş doğdu, güneş battı. Ağaçlar yeşermeye başladı. Boşluk biz olduk.

Savaşlardan anlamadık. Koca koca dalgalarla, öfkeli volkanlarla, ayağımızın altındaki toprağın kaymasıyla uyanamadık derin uykumuzdan. Yazdığımız hikayeler hep “ben” diye başladı hiç “biz” diyemedik. Hep bir suçlu, her zaman bir düşman belirledik. Aynalara hiç bakmadık, gölgelerle hiç ilgilenmedik. Şimdi nefesimize sızan görünmez bir ‘düşman”, asırlardır, ilk defa aynı anda hepimizin kapısını çalıyor.  

“Her geleni alnının akıyla misafir et” demiş Mevlana. “Hepsini gülerek karşıla kapıda ve buyur et içeri. Minnettar ol her gelene…” 

Kim gelirse gelsin.
Çünkü bunların her birisi
Öte taraftan bir kılavuz
Olarak gönderildi.

Kapı çalınıyor, sanırım açma vakti. 

Yeşim – Nisan 2020
Corona Günlerinde Yazı