Bazı bazı servis şoförüne buradan sola döner misiniz ben ineceğim demek istiyorum. Ne zaman ruhum sıkışsa gün boyu, hep aynı noktada, bu istek kendini bende belli ediyor. İnmek ve gitmek istediğim yer çocukluğum. Doksanların ortaları. Buna benzer bir yazıyı daha öncede yazdım. Demek ki yine çocukluğuma sığınma ihtiyacı hâsıl olmuş bende.

Servisten ineyim, ayağımdaki topuklu ayakkabılar bir anda o kaba siyah botlara dönsün.  Kol çantam kaybolsun, sırtımda bir ağırlık belirsin. Yemek poşetim hop diye Winnie The Pooh’lu klasöre dönüşsün. Adı olmayıp, sadece girişinde 17 yazan apartmanın minik demir kapısını iterek açayım. Bir iki basamakla aşağıya inip birden fazla anahtarlık takılı anahtarımla kapıyı açayım. Ben alt kapıyı açar açmaz meraklı karşı komşumuz Fatma Teyze sağ gözünü deliğe dayasa. Benim geldiğimi fark edip kapıyı açıp boş boş apartmana baksa. Aklı sıra yanımda biri var mı diye kontrol ediyor. Maazallah babasız kız çocuğu anası evde yokken ne yapacağı belli olmaz tabii.

Çantayı odaya atsam, klasörü babamdan yadigâr kitaplığın çalışma masasına dikkatlice bıraksam. Üst baş değiştirtirken hep aynı kanal çalsa radyoda. En sevdiğim parfüm Impause Zen olsa. Yeşil, böyle ortadan sıkınca şişesini püf diye havaya saçılsa o artık olmayan koku. Yağmur yağsa. Odamın perdesini açıp camı açsam. Sol çaprazdaki eve bakıp hayale dalsam. Minik kızın babasının çalışma odasında yürümeyi öğrenmeyi çabalamasını izlesem. O bahçe katı ev hep hayallerim süslese. İşte o esnada şimdiki ben belki çocuk benim kulağına şunları fısıldasa; Merak etme bahçe katı bir evin olacak yan komşunun kızı keman çalacak ve siz o müzik eşliğinde yemek yiyeceksiniz. Yalnız eve ilk girdiğinde sadece senin aldığı koku var ya hah o doğalgaz, yoğun bakımlık edecek sizi yaptırın onu 2010 Aralıktan önce diye. Bir de… Neyse demesin bence diğerlerini. Çünkü yaşanması gerekenleri yaşamak gerekir. Boş ver kız doğalgazı da çok şükür hayattasınız bak diyebilir belki. Bu arada oğlun olmuyor haberin olsun, senin isteğin oğlan değil zaten toplumun senin üzerinde babanın adını yaşatmalısın baskısı. Yirmilerinde ne çocuk ne evlilik diyeceksin zaten ama otuzuna varmadan ikisi de olacak haberin olsun. Korkma sakın, şimdi olduğun kadında o adamın ve doğurduğun kızın payı çok. Şu an sevmekte zorlandığın kendini onlar sayesinde bu kadar çok seviyorsun büyüdüğünde.

Ders çalışmak yerine eline kitabını alsa küçük kız. Önce ruhunu doyurması gerek. Bak bu özelliğin hiç değişmeyecek desem sadece artık hareket halindeki bir araçta rahatça okuyamıyorsun haberin olsun.

Kitap bitince günlüğünü açacak o kız. Ne var ne yok bütün günü dökecek. İçi ferahlayacak böylelikle. En son lise ikide yazacaksın günlük desem mi acaba? Yok, demeyeyim canı sıkılmasın şimdi. Yazı kabilesini bulana kadar günlük falan olmayacak çünkü. Bir de pandemi. Yok, yok hayatın zaten çok acımasız olduğunu düşünen 13 yaşındaki birine bunları anlatmaya gerek yok sanırım.

Mutfağa geçip kabaklı havuç salatası yapacak, hala çizgi film seyrettiğinden utanarak açacak Rugrats’i. Utanma şekerim, hala izliyorsun çizgi film hem de anne olmanın zorunluluğundan falan değil, baya baya kendi rızanla.  Cuma olsa keşke o gün. Olsun mu? Çok ihtiyacım var o yaşımdaki Cuma akşamlarına. En sevdiğim diziyi odamda izliyorum çünkü. Yalnız o gömlekleri banyodaki kirli sepetine atmazsan pazartesi giyersin yine aynısını. Unutma hemen götür bence.

Evin geri kalan kadınları gelmeden biraz uyu bence. Çünkü hayata karşı kocaman sorumlulukların olmadan uyumak şu an sahip olduğun en şahane şey.  Boncuk gözlerinden öperim.