Dün akşam bir podcast dinledim. Evrim Kuran ile Özlem Denizmen konuşuyordu. İkisi de iş hayatında kariyer edinmiş güçlü ve fakat -bence- yaralı kadınlar. Bir tanesi dedi ki biz kadınlar kendimize çok yükleniyormuşuz. Bir şeyi yaparken ne kadar iyi olsak da, örneğin %97 başarmış olsak da o eksik kalan kısım için olmadı diyormuşuz. Oysa erkeklerde durum farklıymış. Onlar %30-35 yapsalar bile “becerdim, başardım, yaptım” diyebiliyormuş.

Bu gün kendime övgüler dizeceğim burada. Kedin pişir kendin ye gibi olacak biraz, olsun. Benim blogum, keyfime göre yazarım. Kime ne! Bak burada bile savunma kalkanları devreye giriyor hemen. Övmeye bile başlamamışken kendimi, bir gerekçe gösteriyorum haklı tarafından.

Pandemi döneminde, öz şefkat çalışmıştım. Onu hatırladım. Şimdi kendime soracağım üç soru oradan kaldı. Ama ne güzel sorular, kimse sana sormazsa da sen kendine sor. Kendine hatır sor.

Soru:1. Nasılım? Cevabım şöyle: Aslında iyiyim. Öyle aman aman bir sıkıntım yok çok şükür. Sağ dirseğimde çok uzun zamandır süren bir ağrım var. O kadar uzun oldu ki alıştım ona, artık o kadar canımı sıkmıyor.

Soru:2. Şu an ne hissediyorum? Kendime hitaben bir yazı yazacak kadar iyiyim. Dünden beri buraya yazacak övgüler düşündüğümden olsa gerek “ben neymişim be” kıvamındayım. Aferin bana.

Soru:3. Neye ihtiyacım var? İşte bunun cevabı çok açık. Beğenilmeye, övgüye, pohpohlanmaya, saçlarımın okşanmasına, sırtıma pıt pıt vurulmasına, şerefime kadeh kaldırılmasına ihtiyacım var. Ama öyle boş boş değil, hak ediyorum bence bunu. Mesela, oturup dizi seyredeceğime bilgisayarı açıp, yazı evinin çalışma paketlerindeki videoları izliyorum. Sosyal medyada kim ne fotoğraf koymuş, altına ne yazmış diye vakit harcayacağıma, oturup resim yapıyorum. Diyorlar ki yeteneğim varmış, ondanmış. Yeteneğim var diye o resimler kendi kendine mi yapılıyor?  Gerçekten resim yapmaya vakit ayırıyorum, bütün dikkatimi veriyorum, emek emek çiziyorum. Bu kadar özenince ne yaparsan yap zaten güzel oluyor.

Sonra hiç üşenmeden haftanın üç günü spora gidiyorum, gayet disiplinli bir şekilde. Tam 4 yıldır. Bence büyük başarı.  Benim grubumdaki hanımlar altı ayda bir değişiyor. Biri geliyor, sonra bırakıp gidiyor. İstikrarla devam edenler olarak azınlıktayız. Kendimizi tebrik ediyorum.

Bitmedi. Yemeklerimizi kendim yapıyorum, alış verişe kendim gidiyorum, evimin diğer işlerini de kendim hallediyorum. Saçımı kendim boyuyor, manikürümü kendim yapıyorum. Elimden her iş geliyor diye değil, bunlar için çaba harcadığım için kendimi tebrik ediyorum. Yapabilirim dediğim her şeyi yapabilirim. Buna gücüm var. Uğraşmaya sabrım da var. Başkasına bırakıp sonra gelecekti gelmedi diye, yaptı ama beceremedi diye söylenmek yerine önce kendim yapmayı deniyorum. Oluyor. Ama uğraşınca oluyor.

Ne iyi geldim kendime şu an. Öz şefkat önemli. Haftada bir yapmak lazım.