Yazım dönüşüyor. Yazdıklarım, dilim hepsi dönüşüyor. Aklıma Yusuf’un büyüme evreleri geliyor. Tam tüm bilmediklerimi anladığımı sandığımda, tam bir şeyleri oturttuğumu düşündüğümde bir büyüme evresinden geçerdi, öyle olduğunu söylemişti doktoru. Huyu değişir, bedeni, istekleri ihtiyaçları değişirdi. Yazdığım yılların içinden de böyle geçtiğimi şimdi fark ediyorum. Yazım dönüştükçe ben de dönüşüyorum. Belki de ben dönüştükçe yazım dönüşüyor. Kim bilir. Edebiyatı, kuralları, doğruları yanlışları bir kenara koyalım. Önemsiz değiller ama bunlar bana yazdırmıyor. Edebiyat okudum, yaratıcı yazarlık diplomam var. Şiirin, öykünün, roman yazmanın kuralları olduğunu söylediler bana. Onların bana yazdıracağına inandım. Yayınlanmayı hayal ettim. Oldu da. Kitaplarım oldu, onlar raflarda yerlerini buldular. Bir kitapçının rafında kitabımı görünce ancak anladım, aradığımın ihtiyacımı doyuracak şeyin bu olmadığını

Şimdi yıllar sonra biliyorum, içimdeki hikâyelere yol açmak, kendilerini benim kalemimden anlatmalarını sağlamak için yazıya geliyorum. Kendilerini anlatmalarını diyorum çünkü bence bu süreçte ne zaman kendimi önemsediysem o zaman yazamadım. Ama ne zaman bir hikayenin ateşine, duygusuna, beni dürten bir şeye kapıldım, o zaman yazmadan duramadım. Ne yazık ki yola bu ateşle çıkmayı öğrenmiş olsam da, yazmadan duramasamda bir yer geliyor ve yine kendimi önemsediğimi, yayınlanmayı hayal ettiğimi fark ediyorum. İşte o zaman dikkatim kayıyor. Hikâyemden, onu bana getiren ateşten uzaklaşıyor, bunlardan ne olur acaba, bu yayınlanacak kadar iyi mi? sorularına dikkatimi vermeye başlıyorum. Hiç bir yere varmıyor bu yazdıklarım dediğimde ateşim sönmeye başlıyor. 

Aslında o anda yayınlanmak değil meselem. O anda hikâyem benimle konuşmaya başlıyor, tamamlayabilirsin beni şimdi, toparla bu yazıyı diyor. Amerikalı şair Roethke öğrencilerine “Yayınlanmayı düşünme. O önemsiz.” dermiş. Ben bunu “Önemli olan tek şey yazma eylemidir.” olarak alıyorum. Hikâyeler bize anlatır ne zaman bitmek, nasıl anlatılmak istediklerini.

Yazmaya çabalayan, hikâyelerin belirsizliğini bilen bizler için önemli olan tek şey yazma eylemi olsun istiyorum. Yazarsak, yazıda kalır, hikâyeleri duymayı kabul eder, yazmamız gerektiğine inandığımız her neyse ondan uzaklaşıp, dinlemeyi kabul edersek işte o zaman gerçekten güzel hikâyeler bizim üzerimizden kendilerini anlatmaya başlarlar. Bir kitabın içinde, bir blog sayfasında, bir dergide, ya da odamızda bir çekmecede…nerede var olmak istediklerini onlar bize söyler, buna inanıyorum.