Melike ile yazı saatinden… REZALET
-Rezalet… 1 haftadır dişlerimi fırçalamıyorum ben.
– Anlamadım.
-Bunda anlamayacak bir şey yok. 1 haftadır dişlerimi fırçalamıyorum işte.
-Dediğiniz gibi rezalet gerçekten de. Neden bunu kendinize yapıyorsunuz?
-Ben de bilmiyorum. İçimden gelmiyor.
-Böyle şeyler bir gerekliliktir efendim, içten gelmesine gerek yok.
– Burada bir koku mu var? Bunları senle neden konuşuyorum, inan bunu da bilmiyorum, ben zaten kendi rezaletimin farkındayken bir de senin onayına ihtiyacım yok.
-Konuşmayalım efendim o zaman. Odanızı havalandırmak istiyorum. Mümkün mü acaba? Burada gerçekten de çok ağır bir koku var.
-Yataktan da çıkasım yok. Ama burada bir koku mu var?
-Efendim az evvel de ilettiğim üzere kimi şeyler yapasım yok, edesim yokla olmaz. Siz benden daha iyi bilirsiniz. Evet beni yine dinlemiyorsunuz, odanız affedersiniz de böyle sanki içinde bir ölü varmışçasına kokuyor. Yataktan çıkmasanız bile odayı havalandıracağım. Bu bir gereklilik. Ben prensip sahibi bir kimseyim.
-Senin işin bana hizmet etmek oysaki.
-Ben de öyle olduğunu düşünüyorum efendim. Bu nedenle işimi layığıyla yerine getirmeye çalışıyorum.
-Gerçekten iğrenç bir koku bu. Adeta çatlak oluşmuş borudan uzak diyarlardan gelen o doğal olduğu söylenen gazla yavaş yavaş bizi öldürme çabasındaki Rusların aşırı votka sonrası gelen kusmuklarının kokusu gibi, değil mi? Gerildin mi sen?
-Hayır efendim neden gerileyim? Odanız çok özür dilerim ama gerçekten ölü bir domuzu barındırır gibi kokuyor. Neden bunu kendinize yapıyorsunuz?
-Ben de bilmiyorum dedim ya sana, ben de bilmiyorum. Işığa da, temizliğe de, tertibe de, düzene de, insanlara da, hayvanlara da, yaşama da, ölüme de, sana da, bana da inanmıyorum artık. Bilmek, güvenmek, sevmek gibi kavramlardan gitgide uzaklaşıyorum. Senle bunları neden konuşuyorum hala bilmiyorum.
– Konuşacak başka kimseniz yok efendim. Kapıyı çalan yok, siz de dışarı çıkmıyorsunuz.
-Haddini bil, kafamda olup biteni nereden bileceksin? Senin tek derdin bu saçma dünya.
-Benim de kendime göre bir dünyam, prensiplerim, yaşam felsefem var efendim.
-Bana katlanmak da bu kapsamda mı yani?
-Yani bir şekilde para kazanmam lazım. Perdeleri açıyorum efendim, dikkatttt….
-Sebastian hayırrrrrr….
Arkası yarın gibi olmuş. O ruh halini hissettirdi.
Karakterin ruhsal durumunu yansıyor satırlardan. Depresyon hali gözümde canlandı. Böyle dönemler yaşadığım için çok tanıdık geldi.
Nereden başlasam, diyalogların beni içine almasından mı? Bir haftadır dişini fırçalamadığını okuduğum kahramandan dolayı dişlerimin kamaşmasından mı? Ne öylene böyle olmaktan mı? ya da Sebastian’dan mı? Diyalog yazmak kolay değil, denemeye çalışıyorum ama hep monoloğa dönüyor. Ama senin yazın öyle mi, hemen konunun ortasına oturtuyor insanı. Şu anda hiç havalanmamış bir odanın ağır kokusu geldi burnumun ucuna. Perdeleri aç, çabuk pencereyi arala Sebastian.
Çok teşekkür ederim. Çok sevindim.
Her bir cümle gözümde sahne sahne hayat buldu. Çok sevdim. Yataktan çıkmayıp hayata isyan edenle inatla hayata tutunan iki karakter olsa da sanki tek bir kişinin kendi içindeki konuşmaları gibi okudum ben. Çok keyifliydi. 🙂
Teşekkürler, çok sevindim.
“Işığa, hayvanlara, ölüme inatla inanmaya devam. Gerisi olmasa da olur.” – bunlar geçti içimden. Teşekkürler paylaşım için
Ben teşekkür ederim.
Çok lezzetli bir yazı olmuş,okurken oyunlaştırılabilir diye düşündüm.Hayatta tek kalan yardımcısıdır.Aşk,Para,Hayat üzerine bir oyun “diologlar” ne güzel olur.Kalemine sağlık
Sadece diyalog yazma çabamın sizde böyle tezahür etmesine çok memnun oldum efenim. Çok sevindim, günüm şenlendi.