Sabahları erken kalkıyorum bir zamandır. Bundan üç yıl öncesine kadar her sabah 6’da alarm sesiyle uyanırdım. Yusuf’u uyandırırdım, okula hazırlar, kahvaltısını hazırlar, yolcu ederdim. Erken uyanmam gerekmeyen günler olmasını dilerdim. Sonra o üniversiteye gitti. Ev boşaldı. Alışkanlıktan erken kalktım bir süre. Odasının kapısını kapalı tuttum, köpekler giriyor oraya işiyor dedim. Yavaş yavaş daha geç kalkar oldum, hayatın ritimleri değişti. Alıştım.

Bugünlerde yine erken kalkar oldum. Sokağa çıkma yasaklarının bitmesiyle başladı. Köpekleri doyuruyorum şimdi. Sonra çıkıyoruz. Erken saatlerde Moda’nın sokakları sessiz kimsesiz. Maskemi indiriyor hava soluyorum. Müzik dinlerdim eskiden köpekleri yürütürken, dinlemiyorum şimdilerde. Sessizliği, usul usul canlanan çevreyi dinliyorum. Köpekleri izliyorum. Kokluyorlar her şeyi. Bazen birden bire durup öylece kalıyorlar. Haydi dediğimde uykudan uyandırılmış gibi bana bakıp yola devam ediyorlar. Neden durduklarını düşünüyorum bazen. Sabahları denizin üzerinde güneş ışıklar bırakıyor. Köpekleri eve bırakıp, kalemimi defterimi alıp çay bahçesine gidiyorum. Bu da bir süredir hayatıma düzenli olarak girenlerden.

Kimse olmuyor pek çay bahçesinde. Bazen garsonlar bile olmuyor. Üşeniyorlar benim oturduğum uç köşeye gelmeye. Gelirlerse çay içiyorum. Gelmezlerse içmiyorum. Bilgisayar, internet, klavye yok. Sabahları kalemi kağıda götürüp mürekkebin bıraktığı izlerde oluşan kelimeleri cümleleri izliyorum. Bazen akarak geliyor, bazen zorlanıyor ama her sabah o çay bahçesinde oturup yazıyorum.

Ufak şeyler bunlar, mini ritüeller. Hayat hiç bir zaman kontrolümüzde değildi. Biz öyle sandık. Corona ile gelen belirsizlik yakında bir yıldır bizimle olacak. Bize anlatıyor, neyi kontrol edip neyi edemeyeceğimizi. Bu mini ritüellerim beni bu belirsizlikte topraklıyor. Yapabileceklerim bunlar, iyi gelenler. Geçen gün Ayça “içe almakla içe atmak arasında fark var” dedi. Kontrol etmeye çalıştığım her şeyin o belirsizliği içime atmak olduğunu anlıyorum. Şimdilerde gözlemleyerek, bazen kaygılı, bazen coşkulu, bazen de öylesine bir ruh haliyle olanı yazıyorum. Masamdaki çayı, sahilden pata pata geçen balıkçı teknesini, kargaların sesini…Yazdıkça içime alıyorum o belirsizliği ve onunla yaşamayı öğreniyorum. Yazmaya başladığım günden beri her an yanımda olan, sırtımda hissettiğim destek, saçımı okşayan şefkatli el, gerektiğinde bir tokat yazı ve her gün beni şaşırtmaya devam ediyor.