Çocukluğumun rüyaları aslında hayallerimdi.

Okulumun yanındaki binicilik kulübü benim sığınağımdı. Tenefüslerde zamanın nasıl aktığını unutur onları kim bilir kaç ders izlerdim.

Bir keresinde hiç unutmam, kaybolduğumu sanıp bütün okulu altına üstüne getirmişlerdi. Hele sınıf öğretmenimin bana bakışını, sözlerini nasıl unutabilirim. O gün herhalde atlarla hayal kurmayı bıraktığım gün olmuştu.

Oysa orada, benim sadece kendime ait, kimselerin bilmediği, gündüz düşlerimle  süslediğim dünyam vardı.

Benim dünyam, sınıfta anlatılanlardan çok öte, sonsuz çayırlar gibiydi. Her renk çiçeğin açtığı, ağaçlarla gizlenmiş patikalarım, uzaktan beni çağıran ulu dağlarım vardı. Çok mu zordu bu hayallere dahil olmak?

Aradan geçen zamanda gerçek dünyadan sıkılıp, sıkışıp kaldığım odamdan, evimden beni yine atlarım kurtaracaktı, biliyordum.

Ne hayal kurmaktan vazgeçtim, ne de bu hayalleri gerçekleştirmek için çabalamaktan.

İşte o yüzden çok kıymetli bulurum çocukların hayallerini. Saatlerce oğlumun, kızımın hayalleriyle süsledim geceleri. Beraber bazen dağlara çıktık, bazen bir adada yalnız kaldık, bazen uçtuk kırlangıçlarla, bazen de yüzdük denizin dibinde balıklarla.

Ben ise bu aralar hep aynı atın sırtında, dörtnala koşuyorum hayallerimin peşinden.

Ve ne olursa olsun çocuklarımı da alıyorum yanıma.

Vazgeçmesinler yürüdükleri yoldan diye.

Peki sizin hayallerinizi ne süslüyor? Hala yerinde duruyorlar mı?

Vazgeçmeden umutla, ve bir şiirle devam edelim yolumuza.

Sevgiler Memduş

Dörtnala koşan atlarım vardı benim,

bastığında yerde çiçekler açan

sonsuz bozkırlarda,

karanlık ormanlarda,

dağlara hasret atlarım.

Yeleleriyle rüzgarı yakan rüyalardı

her bir nefesi hasret kokan

ve o bitmez gecelerde

karabasanlarımdan uyandıran

Bir ulu ağacın dibinde

soluklanan sonra.

Suskunluğunda kuşların şarkılarını saklayan

ve avuçlarından ruhunun kanatlarını salan.

Hep umardı rüyalarım, gözlerim kapanırken geceye

sabahın seherine kadar,

o ilk serinlikte

ve henüz kimsecikler açmamışken gözlerini,

dörtnala koşan atlarımı ve dağlarımı…

Memduha