Sızılarım Birikirken

Gün içerisinde cümleler geliyor aklıma, içimi sızlatıyor. “Evet ya,” diyorum, “buradan tutmalı, bunu yazmalı”. Elim kağıda kağıda gidiyor, ama yetişecekler, yapılacaklar var, olmuyor. Kağıt, kalem, ben ve cümle buluşamıyoruz bir türlü. “Unutma,” diyorum kendime, “hatırla”. Tekrar ediyorum o kelimeleri, cümleleri, o yazınca eşsiz olacağını düşündüğüm yan yana gelen ifadeleri. Zihnim yazıyor, “Dur,” diyorum, ağzım dolu bir heves, “Dur, yazacağız, korkma”. Sonra yazamıyorum. “Bekle.” diyorum her aklıma geldiğinde. Beklete beklete soğuyan bir yemek gibi tavsıyor iştahım. “Dur,” diyorum, “düşme”. Gün öğlene, öğlen tatlı bir ikindiye, ikindi akşama evrilirken yüzü eskiyor cümlemin. İsteğim derinlere bir yere kaçıyor. Eksiliyor, eksiliyorum. Artık gece yatarken aklıma bile gelmiyor cümlem. Kendimi günün yüklerinden sıyırıp dar atıyorum yatağa. Cümlem de benimle beraber karanlığa gömülüyor. 

Ertesi sabah uyandığımda içimde bir his. Ödevini yapmamış bir çocuk gibiyim. Ya da yapılması gereken bir şeyi unutmuş, ama öyle unutmuş ki, onun ne olduğunu bile hatırlayamayan biri gibi. Midemin ortasında ince bir sancı. Gün hızla başlar, ev aydınlanıp o en sevdiğim saatler dolarken içeriye, hatırlamak istediğim bir şey olduğundan emin, ağırlaşmaya başlarım. “Bir şey yapacaktım ben”. Neden sonra hatırlarım. O bir şey, bir cümleydi beni yazıya çağıran. O benim dünkü yaşama isteğimdi, ama neydi? Düşünür, düşünür hatırlayamam. Dünden kalan cümlem, içime bir sızı olarak yerleşir. Bilirim, o sızı benimle kalacak, ne zamanki bir şey onu yerinden çıkaracak, yeniden yazma isteğiyle dolacağım. Geri çevrilmiş bir teklifin küskünlüğüyle yeniden nasıl gelir, ne zaman gelir bilmeden, beklemeye duracağım.