Günler günleri kovalıyor. Ben artık kovalamıyorum hiçbir şeyi. Öyle demek istiyorum. Kırk kere dersem olurmuş ya. Aslında bu tümüyle yalan değil. Deniyorum. Durmayı, yavaşlamayı öğretiyor hayat burada. Parkta, onun arkasındaki ormanda yol kenarında sıra sıra dizilmiş ağaçlar duruyor. Durdukları yerde dönüşüyorlar. Yapraklar çıkıyor, renk değiştiriyor, dökülüyor ve yine çıkıyor. Yıllar önce çocuğunu kaybeden bir kadının hikâyesini yazmıştım. Orada da bir ağaç vardı, duran ve kadına bırakmayı öğreten. Ben de kendi yarattığım o kadından öğrendim bırakmayı. En azından bana bırakmanın mümkün olduğunu gösterdi. Okuyamadım, çok ağır bir hikâye dedi, okurluğuna güvendiğim bir adam. Sevindim. Hayat ağırdı benim için o kadını yazarken. Onu anlatınca hafifledim biraz. Babama okuttum. Çok güzel olmuş dedi. O zamanlar onun da bir websitesi vardı, kendi resimlerini, yazılarını koyardı oraya. Benim hikâyeme bir resim çizdi, sitesine koydu, bütün arkadaşlarıyla paylaştı. Bazen; seni seviyorum, seninle gurur duyuyorum demenin başka yolları vardır. O zamanlar anlamayacak kadar gençtim. Yıllarca o sözleri duyma arzuma tutundum, bırakmadım. Sonra babam bizi bıraktı. O gidince anladım.

Annem bırakmayı bilmeyen bir kadındı sanırım. Yaşlandığında ve suskunlaştığında, o sakladığı her şeyi önüne getirip tek tek gösterirdim. Sevinir, yüzü güler sandım. Suratını ekşitir, eliyle at bunları derdi. Gittiğinde arkasında bırakmaya kıyamadığı çanaklar, bardaklar, şallar, fotoğraflar, kıyafetler, mektuplar, faturalar, kalemsiz uçlar, nereyi açtığı belli olmayan anahtarlar, kopmuş kolyelerin boncuklarını ayıkladım. Doksan koli bağış, otuz koli çöp çıktı evden. Atamadı yıllarca, öfkesini, hüznünü, olsun diye direttiklerini. Bir de ağız dolusu kahkahalar attığını hiç görmedim. Ben kontrolü ve geç olmadan bir şeyleri atmak gerektiğini ondan öğrendim. 

Aradan yıllar geçti, terapistim oldu. Ülke değiştirdim. Evimin eşyaları, yürüdüğüm sokaklar, yemeye alışık olduğum yemeklerin tadı, dostlar, rutinlerim, kimliklerim… Her şeyim değişti. Yazamadım. Etrafı ağaçlarla sarılı bir evim oldu. Suskun kaldım. Eski benlere, alıştığım dillere, tanıdığım yüzlere, tüm kimliklerime tutunmaya çalıştım. Direndim bu yeni toprağa. Parkta, ormanda ağaçların arasında yürüdükçe ağaçların isimlerini öğrendim. İran’dan, Fransa’dan, Amerika’dan, Kanada’dan, Portekiz’den gelip buraya kök salmış ağaçlar bana bırakmayı hatırlattılar. Sessizliğin suskunluk olmadığını onlardan öğrendim. 

Bugün Ayça’yla parkta yeri kaplayan sarı, kırmızı, turuncu yaprakların arasından geçerken, yarın pazartesi adamlar gelip temizler şimdi bunları dedik. Sonra insan neden dökülen yaprakları temizler ki diye merak ettik, neden bırakmaz gübre olsun, toprağı beslesin. Fazla yaprak çime ağır gelip baskı yaparmış, baharda çimlerin büyümesini engellermiş. Kışın kar yağıp yaprağa karışınca küf hastalıkları oluşurmuş. Biriken yapraklar ve küf, fareleri ve haşereleri davet eder, onlar da toprağı zedelermiş. Bırakmak lazım ve belki de bazı dökülenleri uzaklaştırmak lazım. 

Yazmayı, kelimeleri seven, ona sığınan bizlerin kaleminden dökülür yaşanmışlıklar. Behiye’nin şıp şıp damlayan mürekkebi geliyor aklıma. Yazmaya tutkun, hazır bir kalem. Belki de bırakmak bizim için Ishiguro’nun yaptığı gibi geçmişi, hatırladıklarımızı, yaşadıklarımızı bir yazıya bırakmak, bir kitaba, bir romana, bir öyküye ya da sadece günlüklerimize bırakıp uzaklaştırmaktır. Gitmelerine, köklerimizin ferahlamasına, toprağımızın güçlenmesine izin vermektir yazmak. 

Yıllar önce, bir deprem sonrasında, çocuğumu kaybetme korkusundan uyuyamadığım o günlerde, sabahın dördüne kadar bana kendini yazdıran o hikâyedeki terapist, kayıplar, bırakmayı öğrenmeye çalışan kadın ve ağaç… Ve bunların sonrasında hayatıma bir şekilde girmiş olması tesadüf mü? Yoksa yıllar sonra ihtiyacım olacak şeyleri ben yıllar öncesinden biliyor muydum? Hikâyelerimden kendime mi sesleniyordum. Yanıtını bilmiyorum. Bilme derdimi de bırakmaya çalışıyorum. Sihirli bir şeyler var yazıda. Şahit olmaya başlayınca insan yaşama, döngülere, hayat zaten sana kendini anlatıyor. Bana düşen de onu yönetmeyi bırakıp, şahit olduklarımı kaydetmek, olduğu gibi yazarak yaprakları toplamak.