“Mükemmeliyetin yüksek standartlarla alakası yoktur. Mükemmeliyeçilik ileriye doğru bir adım atmayı red etmek, o adımdan korkmaktır. En iyisine ulaşma çabası değil, kendimizin en kötü yanına, o kendimiz dahil, hiç bir şeyin yeterli olmayacağı inancımıza doğru bir adımdır.” – Julia Cameron

Yazı Evinde bir buluşma hatırlıyorum. Kitabı yeni çıkmış bir konuğumuz vardı. Söyleşi gecesi yapmıştık. O, kitabını nasıl yazdığını, yazarlık sürecini anlatacaktı, katılanlar soru sorabilecekti. Konu nasıl oraya geldi bilmiyorum ama bir yerde bu çok güzel yazan yazar, kendisine yazar diyemeyeceğini söyledi. Sadece bir kitabı vardı ve tek bir kitap bir insanın kendisi hakkında yazar olarak bahsetmesine yeterli değildi. 

Kaç kitap yeterli olur acaba kendimize yazar diyebilmemiz için? Belli bir şekilde yazarsak, belli bir kitlenin onayını alırsak mı yazar olabiliyoruz? Ne zaman yeterli olacağız, ya da yazdıklarımız ne zaman, kime göre, nasıl yazılırsa yeterli sayılacak?

Bir başkasının yazar tanımına sığmaya çalışmasak, ne yazardık? Her gün yazıyorsak, okuyorsak, kelimelerin büyüsüne kapılıyor, hikayelerin içinde kayboluyorsak ve tüm bunları yazarak yapıyorsak ama bize yazar denmiyorsa ne deniyor?

Bugün o mükemmel olacak derdinden uzaklaşmak, kendimizi tanımlamadan yazmak için bir önerim var. Julia Cameron’un bir söyleşisinde duyduğum bir şey bu. Tıkandığı, bir dağ evine kapanıp yetiştirmesi gereken bir senaryoyu tamamlamaya çalıştığı ama bir türlü ilham perisiyle barışamadığı bir dönemde yaptığı bir çalışma. O evin bir penceresinden görünen bir dağ varmış. Cameron her gün o pencerenin önünde oturup dağa bakıp dağı yazarmış. Her gün bunu yaparak o tıkanıklığını açmış. Siz de deneyin.

Ya evinizin bir penceresinden görünenleri yazın, ya masanızda duran eşyaları yazın, neredeyseniz, hemen önünüzde ne duruyorsa onları tarif etmeye başlayın. Kaleminiz hareket etsin. Gerisi mutlaka gelir. 

Örnek: 
Tramvaylar geçiyor bu evin önündeki caddeden. Görmüyorum onları. Beşinci katta evimiz. Ben damları görüyorum, bir de gökyüzünü. Tramvayları duyuyorum. Bir de karşı binanın çatı katında yaşayan bir adamı görüyorum her gün. Bornozla dolaşıyor hep. Sabahları pencerelerini açıyor. Her biri iki kanatlı, üç penceresi var. Hepsini, tüm kanatları açıyor. Pencerenin içine çarşaflarını, yastıklarını ve havlu koyuyor. Hemen sağındaki binada pencereleri tül perdelerle hep kapalı duran bir daire var. Yaşlı bir adam, bazen de başörtülü yaşlı bir kadın geliyor pencereye. Birbirlerine çok benziyorlar. Ufacık kalıyorlar o pencere çerçevesinde. Tülleri geri çekmeden. Kimseyi, tülleri bile rahatsız etmek istemiyormuş gibi kafalarını altından sokup pencereden bakıyorlar. Biraz duruyorlar orada. İkisi farklı zamanlarda geliyorlar pencereye. İkisi de ellerini çenelerinin altına, dirseklerini pencerenin pervazına dayayıp öylece duruyor, beş kat aşağıda, sokaktan geçen arabaları, insanları seyrediyorlar. Ben de onları seyrediyorum.