Yine 6 dakika yazacağım, ve ne yazacağımı bilemiyorum şu an. Her şeyi yazma isteği ve yazacak tek kelime bulamama hali kalemi eline alan herkesin başına gelir mi bilmem. Kelimeler zihnimde kopuk kopuk tıpkı uzay boşluğunda uçuşur gibi dolanıyor ve ben içlerinden bazılarını teker teker yakalayıp, uç uca ekleyip,  birer cümle ve hatta başı sonu belli olan, okumaya değer bir yazı çıkarmaya çalışıyorum. Duraklıyorum. Zihnim karıştıkça kalemim adeta donuyor. Düşünceler hızla oradan oraya kaçışıyor. Hangisine uzansam, hangi birini yakalamaya çalışsam, yaklaşsam mıknatısın aynı kutbunu ona doğru tutmuşum gibi uzaklaşıyor benden. Her biri üzerine sayfalarca yazı yazılacak karma karışık yumaklar. Ve onlarla oynadığım 6 dakikalık bir saklambaç oyunu. Yazdıkça teker teker sobelenecekler. Yazmadığımda ise tıpkı duyamayacağım bir frekansta çalan radyo yayını gibi tüm gün, gizliden bana bir şeyler anlatacaklar. Varlıklarını bilmeden, ne dediklerini dinleyeceğim. Yazmak, radyonun varlığını bilmek, sesine kulak kesilmek ve bazen onun da saçmaladığını kavrayabilmek için bir yol gibi. Zihninin sana ne söylediğini bilmek. Ne dinlediğini bilmek. Hatta (yüz)yıllar önce sana söylenenleri ve iç sesin haline gelen her şeyi kâğıt üzerinde görmek. Yazınca elle tutulur, gözle görülür hale gelen düşünceleri, erişkin halinle tartmak. Bazılarını kabul edip bazılarının ise yerine yeni cümleler kurabilmek. Yazmak bir kör düğüm olmuş o yumağı, tek tek, emek emek açmak. Kopan yerlerini bağlamak, gerekirse yeni eğirdiğin iplerden eklemek ve düzgünce makaraya sarmak. Yazmak, varlığını bile bilmediğin bir radyoyu değil, kendi şarkı söyleyen sesini dinlemek.