“Herkesin yattığı, sessizlik içinde kaybolduğu saatlerde gürültü yapmamalısın. Uyuyanı bile kulak kesilir böyle saatlerde. Usul usul yürüyeceksin, kendi nefesini sadece kendin işiteceksin.” diye öğütler verirdi babaannem geceleri oturup konuşmamızı engellemek için, ben küçükken. O gece tüm ev ahalisi yatınca banyoya girecektim; sabah kahvaltıdan sonra saçıma zeytinyağı sürmüştü annem. Tek tek,  saç tellerimi sıvazlaya sıvazlaya itinayla yedirmişti yağı.  Neymiş efendim, saçlarım gürleşecekmiş. Parlayacakmış. Saçımı beslememiz lâzımmış. Aç karnımız bitti de saçımızı beslememiz kalmıştı. Vıcık vıcık, yağ içindeki saçlarımı arıtmak için evde kim varsa yatana kadar beklediydim ki uzun uzun kalayım banyoda.  Tüm ışıkları kapatıp banyoya girdim. Derim birkaç kat soyulana kadar kaldım banyoda sanırım. Dökündüm suyu sabunladım kafamı. İlk postada ellerimi saçımın içinde hareket dahi ettiremedim. Sanırım sekiz kez falan sabunladım saçlarımı. Temizlendi mi bilmiyorum. Çıktığımda da bir arınbmammışlık hissi vardı; ne yalan söyleyeyim. Banyo kapısını açtım, sola döndüm; biri geçti önümden; çok net söylüyorum. Gerçekten biri geçti önümden  “Hişşt, gel böyle.” dedi. Takip ettim. Salona girdik beraber. Işığı açmadan sohbet ettik biraz. Hayâletmiş kendisi.  Onun yalancısıyım. Geceleri bizimle kalıyormuş. Bu saç bakımından gençken o da yaparmış. Bir faydası olmuyormuş. “Uğraşıp durma, vaktini harcama böyle şeylere. Neysen, öyle olmayı öğren. En güzeli o.”dedi. “Sen kimsin?” diye soracağım;  ağzım dilim bağlı gibi hiç sesim çıkmıyor. O da hiç susmuyor mübarek; dili şişmiş. Turuncu bornozla öylece oturdum karşısında; dinliyorum büyülenmiş gibi. Saçımdan ince ince bir şeyler sızıyor sırtıma. “Sen kuruyana kadar kalacağım burada.” dedi gözümün içine bakarak “Benim kim olduğumu bildin mi? Bilemedin mi? İyi bak kız, saçlarım ıslak… Kaç kere söyledi anan ‘küvetten çıkarken dikkat et’ diye. Offf, be kızım kafam çok acıyor gerçekten.”

Y.N: Flash Kurgu çalışmasıdır.  15/02/2021