Kimsin? Mesleğin/medeni durumun/ev düzenin/yaşın/

Merhaba. Ben Banu Balaban. 44 yaşındayım ama kendimi nedense hep 27 yaşında hissediyorum. Doğma-büyüme İzmirliyim. Çevre Bilimleri alanında yüksek lisans yapmış bir Gıda Mühendisiyim. Çekirdek ailem 3 kişilik. Eşim, ben ve 12 yaşındaki oğlumuz. Birbirine çok sıkı kenetlenmiş, yan yanayken bile birbirini özleyen ama herkesin kendi özgür alanları olan bir aileyiz. Bolca sevgi, çokça sarılma, içten sohbetler, birlikte pişirilen yemekler, seyahatler, şükürler var hayatımızda. Hayatı tadına vararak yaşamayı seviyoruz.

Kendimi bildim bileli kitapları koklayarak okur, kendimce öyküler denemeler şiirler yazar ve bundan müthiş haz alırım. Kurumsal hayatta uzunca bir süre uzak kaldım özgün yazmaktan. Raporlar, sunumlar, hep bir “giriş-gelişme-sonuç” vardı ve hatasız olmalıydı. Karakterime uygundu bu yapı. Yöneticim açısından da şanslıydım, huzurlu bir çalışma hayatım oldu. 20 yılın sonunda kurumsal hayatı sonlandırıp Yazarlar Kulübü ile tanışınca gördüm ki, yazarken zihnimi mükemmeliyetçiliğe ve sınırlara zorlamışım. Onu serbest bırakmayı öğrenmeye başlıyorum yavaş yavaş. Noktayı virgülü şimdilik bir kenara koydum. Zorlanmıyor değilim ama hangi yolculuk kolay ki…

2021 sonunda kurumsal hayattan ayrılınca kendime, aileme ve hobilerime daha çok zaman ayırmaya başladım. Bu bana çok iyi geldi. Daha çok ve daha seçici şekilde kitap okuyor, bedenim ve ruhum için yoga yapıyor, seramik atölyesinde çamura hayat veriyor, yemek yapıyor, Fransızca öğreniyorum. Ve tabi hiç yazmadığım sıklıkta yazı yazıyorum büyük bir keyifle. Kendimle kalmanın da tadını çıkarıyorum, arkadaşlarımla buluşmaların da. Evimle yeniden tanıştım bu yeni hayatımda. Yoğun mesaili iş yaşamında evimin misafiriydim. Gönlümce dekore ettim, düzenledim, süsledim. Şimdi daha bana ait ve yaşayan bir evim var.

Sakin, sabırlı, adil, dengeleyici bir insan olduğum söylenir. Çok konuşmayı sevmem, iyi bir dinleyiciyim. Gücümü sakinlikle derinde saklamayı severim. Kendi hayat bahçemde, kendi toprağımın mahsülleriyle meşgulüm. Motivasyon kaynağım başkalarına öykünmek değil, kendim ve sevdiklerim için doğru olduğuna inandığım şeyleri yapmaktır.

Hayat sana 4 ders öğrettiyse ne olurdu onlar?

o Hayattaki en önemli seçim, hayat arkadaşındır. Döner dolaşır hayatındaki diğer seçimleri de bir şekilde etkiler.
o Kendinle iyi arkadaş olamazsan mutlu olamazsın. Kendini sev, kendine değer ver. Kendinle kalmaktan kokma, hatta tadını çıkar.
o Gerçeklik, sadece yaşadığın bu andadır. Geçmiş zihninde, gelecek ise hayallerindedir.
o Hayatta makul düzeyde risk almak gerekir, yoksa anlatacak bir hikâyen olmaz.

Neden kendini ifade etmek için yazıyı seçtin?

Bu bilinçli bir seçim değil, bir içgüdü benim için. Kendimi ifade etmek değil de daha çok kendimi iyi hissetme şekli diyebilirim. O kalem, kağıt, klavye, ekranda ya da sayfada beliriveren harfler kelimeler cümleler mutlu ediyor beni. Hele ki içime sinen bir yazı olmuşsa çiçek açıyorum, yazıyı defalarca okuyup kendime teşekkür ediyorum. Bu yolculukta Yazarlar Kulübü yeni hayatımın en iyi keşfi sanırım. Yargılamadan, sabırla kılavuzluk ediyor. Hem özgür bırakıyor, hem güvenli sınırlar çiziyor. Sizinle yazmak çok güzel…

Yazıyla ilişkin nedir? Seviyor musunuz birbirinizi?

Ben onu çok seviyorum. Bence o da bana karşı boş değil:) Çünkü aklıma düşüyor olur olmaz zamanlarda, beni davet ediyor yanına. Bazen tıkanıyorum, kelimelerim akmıyor. Kızmıyor bana, “Bir hava al, sonra gel” diyor. Bir anne şefkatiyle ve sabrıyla beni hep bekliyor. Oğlumun hayatta en çok istediği şeyin benim bir kitap yazmam olduğunu duyduğumdan beri daha çok yazmak istiyorum.

Neyi anlatmak istiyorsun?

Bununla ilgili bir manifestom yok. Bazen akışa göre canımın istediğini, bazen bana verilen yönergelere göre bir alıştırma yazmayı, bazen bir karakteri, bazen kendimi, bazen oğlumu, bazen aşkı, bazen seyahat notlarımı, bazen isyanımı, bazen sadece güzel bir “an”ı yazmak geliyor içimden. Belki tüm bunlar en sonunda beni asıl yazmak istediğime götürecektir kim bilir…